Ενώ η τεχνική κατάρτιση (hard skills) παραμένει κρίσιμη, η ανάπτυξη των soft skills (ή «ήπιων δεξιοτήτων») έχει γίνει ο βασικός παράγοντας διαφοροποίησης στην αγορά εργασίας. Καθώς η τεχνολογία αυτοματοποιεί τις επαναλαμβανόμενες εργασίες, οι ικανότητες που απαιτούνται από τους ανθρώπους εστιάζουν πλέον σε ό,τι τα ρομπότ δεν μπορούν να κάνουν.

Η κριτική σκέψη, η επίλυση σύνθετων προβλημάτων, η συνεργασία και η συναισθηματική νοημοσύνη είναι πιο περιζήτητες από ποτέ. Σε μια εποχή που οι ομάδες εργασίας είναι συχνά διασκορπισμένες γεωγραφικά και επικοινωνούν ψηφιακά, η αποτελεσματική επικοινωνία και η διαχείριση συγκρούσεων αποτελούν βασικές προϋποθέσεις επιτυχίας.

Το πανεπιστήμιο καλείται να ξεπεράσει την παραδοσιακή διδασκαλία και να ενσωματώσει την καλλιέργεια των soft skills στο πρόγραμμα σπουδών. Μέσω εργασιών σε ομάδες, παρουσιάσεων, πρακτικών ασκήσεων και προγραμμάτων mentoring, οι φοιτητές μαθαίνουν να εφαρμόζουν τις γνώσεις τους σε συνθήκες πραγματικού κόσμου. Αυτές οι δεξιότητες είναι το αντισταθμιστικό πλεονέκτημα που εξασφαλίζει την προσαρμοστικότητα και τη μακροπρόθεσμη επιτυχία σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη αγορά.