Ο πέτρινος δρόμος της Διόλκου, ένα θαύμα της μηχανικής από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, επέτρεπε στα πλοία να ταξιδεύουν στη στεριά, από το Ιόνιο Πέλαγος στο Αιγαίο, παρακάμπτοντας την Πελοποννησιακή Χερσόνησο.

Η Διώρυγα της Κορίνθου, η οποία τελικά κατασκευάστηκε χιλιετίες αργότερα, έκανε το πέρασμα γύρω από τη χερσόνησο πολύ ασφαλέστερο.

Χρησιμοποιώντας μια γιγαντιαία ολίσθηση που ανασύρει τα πλοία σε ξηρά για κατασκευή και ανακαίνιση, ο Δίολκος ήταν τοπωνύμιο για το έργο που γινόταν εκεί από την αρχαιότητα, με τη λέξη να υποδηλώνει ότι κάτι «τραβιόταν» σε όλη τη Γη.

Τα πλοία με κατεύθυνση προς τα ανατολικά θα έφταναν στο βορειοδυτικό άκρο του Διολκού, στη σημερινή τοποθεσία Ποσειδωνία, στην Κόρινθο, όπου υπήρχε μια πέτρινη ράμπα. Στη συνέχεια τα τραβούσαν στις ράμπες οι σκλάβοι χρησιμοποιώντας γιγάντια σχοινιά.

Έπειτα, οι άντρες τα ανέβαζαν σε ένα στιβαρό ξύλινο πλαίσιο, στην κορυφή της ράμπας. Μόλις βρίσκονταν σε ξηρά, τα πλοία αφαιρούσαν τα κατάρτια τους και άλλα κινητά αντικείμενα για να γίνουν όσο το δυνατόν πιο ελαφριά.

Στη συνέχεια, τα ογκώδη πλοία τα περιέστρεφαν σε γωνία 90 μοιρών για να τα ευθυγραμμίσουν με τον Δίολκο, χρησιμοποιώντας τεράστια βαρούλκα που κινούνταν από αρκετούς άνδρες. Μετέπειτα τα ανέβαζαν σε μια άλλη πέτρινη ράμπα για να τα φέρουν πάνω σε ένα σιδερένιο αμαξίδιο.

Κατά αυτόν τον τρόπο μετέφεραν τα πλοία μέχρι την άλλη άκρη του Διολκού. Παρόλο που η κλίση του δρόμου ανέβαινε μόνο στο 3%, εξακολουθεί να είναι ένα κατόρθωμα μηχανικής, να μετακινούνται τέτοια τεράστια σκάφη στην ξηρά με αυτόν τον τρόπο.

Πηγή: studyplan.gr